ശോക രാഗം

ദൂരെ അന്തിസൂര്യന്‍
തിരി നീട്ടി നീട്ടി നിന്നു
എരിയുന്ന താപമെല്ലാം
അലിയുന്നു മെല്ലെ കടലില്‍

തെല്ലു നിന്നു മേഘം ഒരു യാത്ര ചൊല്ലി കേണു
തെങ്ങിടുന്നു മാനം ഒരു ശോണ നേത്രമോടെ
മനസിന്റെ ചില്ലയിന്‍ മേല്‍
ഒരു പൂംകിനാക്കിളി തേങ്ങി

തെളിവാര്‍ന്നു നിന്നിരുന്നു നീ നഭസ്സിന്റെ നാഭിയില്‍

വിരിയാര്‍ന്ന്‍-അംബുജങ്ങള്‍ നീ കനിയും രശ്മിയില്‍

പിരിയുന്നിതെങ്കിലും നീ

ഉയരുന്നിതെന്റെ -ഉള്ളില്‍ എന്നും -ഉയരുന്നിതെന്റെ -ഉള്ളില്‍




സ്വാന്തനം

മൂവന്തിപ്പോന്‍വെയില്‍ വിരല്‍ നീട്ടി എന്നോടോ-

രാര്‍ദ്രമാം സ്വാന്തനം ചൊല്ലിടുന്നു

തിരികെയെത്തീടും ഞാന്‍ ഒരു പൊന്‍ പുലരിയായ്

പിരിവതൊരു ഇരവിനായ് മാത്രമല്ലേ